Met een schone deerne van 79. Na een paar maanden verkering en een periode dat het uit was, is het nu weer aan en de trouwdatum staat vast. Mijn stiefoma (zo heet dat) naait momenteel zelf haar jurk. Mijn opa (altijd tuinder geweest) stelt het boeket samen.

Het is deze weken mijn favoriete nieuwtje. Ik merk dat iedereen begint te stralen als ik het vertel. Het is een teken van hoop. Als iemand nog op zijn 83ste kan trouwen, dan is alles mogelijk. Als dat al kan, dan kan ik ook nog… vul maar in: die andere baan nemen, die roman schrijven, met een familielid verzoenen, een verloren vriend opzoeken, die ene verre reis maken.

Mijn opa van 83 maakt de meeste smoezen onzinnig. Te laat? Geen tijd? Te moeilijk? Maar luister, er was eens een opa van 83 en die…

Huwelijken überhaupt zijn tekens van hoop. Ik bedoel, je leven lang wakker worden naast dezelfde persoon, zweetvoeten en scheten deren, tig keer hetzelfde grapje horen, elkaars lichaam in elkaar zien zakken – als je dat volhoudt, moet er wel iets buitengewoon brutaals in mensen vlammen. Iets dat alle logica in het gezicht uitlacht en zegt: ‘Het klopt dat alle dingen uit elkaar vallen, alle rivieren leegstromen en alle sterren uitdoven, maar dit is voor eeuwig.’

En de logica murmelt nog wat over vergankelijkheid en entropie, maar de liefde haalt de schouders op en gaat door.

Diezelfde ongelooflijke brutaliteit zie ik in de ogen van iedereen die een kind krijgt. Ik ben zelf geen vader, maar om me heen schieten ze als paddestoelen uit de grond – plop, plop, plop, overal vaders. Overal jongetjes die opeens mannen worden. Hun gezichten worden ronder en zachter. Studenten die elke nacht doorzakten maar opeens, tot hun klamme verbijstering, om elf uur in bed kruipen en acuut slapen.

Vroeger was dat zo ongeveer de Apocalyps afkondigen. Elf uur in bed, doek dan de wereld meteen maar op, dan heeft niets meer zin. Nu is het plotseling een teken van niets minder dan Schepping. Hier wordt een kind grootgebracht. Hier ontstaat een nieuw heelal. In een oud hindoe-verhaal kijkt een moeder in de mond van haar zoontje Krishna en ziet daar de sterrenstelsels buitelen, allemaal. Niet echt gebeurd. Wel ontzettend waar.

Maar waarom zou je? Waarom zou je een nieuw heelal scheppen? Hoe zou je durven? Je weet dat het kind zal vallen. Bloeden. Ontroostbaar huilen. Een geliefde krijgen en die zal het uitmaken. Bestolen worden. Ziek worden. Sterven. Waar begin je aan? Een kind krijgen is toch totaal dwaas?

Dat is het mooie van anticonceptie. Kinderen krijgen is alleen maar brutaler geworden. Het kan nauwelijks nog per ongeluk. Vroeger kon het nog, dat je voor die duizelingwekkende kloof stond en je plotseling was gesprongen. Oeps, wat is dit nu? Nu spring je. Je moet kiezen.

Morgen is het vaderdag. Laten we onze vaders eren. Om hun volkomen dwaasheid een huwelijk te beginnen. En om hun ongelooflijke brutaliteit nieuw leven welkom te heten.