Ik ken mijn vrouw nu elf jaar, maar ik ontdekte pas onlangs dat ze vele Russische woorden kent, waaronder dat voor zeep. Ik wist dat ze een talenwonder is, maar Russisch? Hoe raak je dáármee besmet?

Het ging zo. Mijn vrouw liep de supermarkt uit en daar zat een oudere behoofddoekte dame in een rolstoel, die haar aandacht trok. Ze brabbelde allerlei woorden in een haar onbekende taal – ook een talenwonder heeft kennelijk haar grenzen. Tot de oma ‘Turkie turkie’ zei en de supermarkt in wees. Dat dacht mijn vrouw wel te begrijpen en ze duwde de oma naar binnen.

Die begon te juichen en omhelsde mijn vrouw. Ze haalde een mobieltje uit haar tas en zei iets van: ‘Kart, kart…’ Een telefoonkaart, concludeerde mijn vrouw, ze wees de merken aan tot de oma knikte, en gaf die.

Toen haalde de oma een lege tube gezichtscrème uit haar toverknapzak. Mijn vrouw duwde haar naar de betreffende afdeling en gaf de oma een identieke tube. Weer juichte de oma en omhelsde ze mijn vrouw.

Vervolgens kwam het moeilijke gedeelte. De oma herhaalde telkens een woord dat klonk als Russisch voor zeep – daar hebben we ‘m – en wreef over haar armen en wees naar haar coupe. Mijn vrouw herkende het woord wel, maar begreep niet om welk product het moest gaan. Ze haalde er onze Marokkaanse buurjongen bij die ze zag lopen en die wisselde enkele woorden met de Turkse oma – in het Arabisch, de lingua franca van de moslim-wereld. De conclusie was dat het om haarverf moest gaan.

Mijn vrouw rolde dus de oma naar de Kruitvat en ze zochten samen de haarverf uit.

Toen begon het een beetje vervelend te worden. De oma ging uitvoerig lippenstifkleurtjes uitproberen. Allemaal uiterst charmant, maar ja, mijn vrouw had meer te doen. (Ik vermoed nu dat ze overdag helemaal geen kunst maakt, maar stiekem allemaal woordjes in rare talen zit te stampen. Daar moet ik haar nog op betrappen.)

Dus mijn vrouw reed de oma, via de kassa, naar de buiten. Weer juichte en omhelsde ze. En vroeg of ze naar de dokter kon. Nee, het was genoeg, legde mijn vrouw uit (dat klonk waarschijnlijk als: Basta, Pronto, Enough, en dan nog wat talen). Dat accepteerde de oma en na nóg een juichkreet en een omhelzing, liep mijn vrouw terug naar huis.

Die avond vertelde ze me dit verhaal en ik ging vredig slapen in het geruststellende besef, dat als de Russen komen, ik in elk geval een tolk heb.