Mijn vrouw en liepen door de kunstenaarswijk Chelsea in New York en daar zag ik opeens dit op een gevel staan.

Love invents us.

En ik dacht: ja, dat is wat ik geloof. In drie woorden.

Het is vast anders bedoeld. Het is onderdeel van een expositie die ‘Hell yes!’ heet. Ook weer in zo’n regenboog gezet. Je herkent erin het pseudo-stekelige toontje dat moderne kunst vaker heeft. Brutaal, maar ook weer niet té. Het moet wel leuk blijven.

En tja, die regenboog in combinatie met het woord ‘love’, dat heeft in onze cultuur genoeg associaties. De kunstenaar zal er wel iets mee bedoelen als: hoe wij liefhebben, zo worden wij. De relaties die je aangaat, maken je tot wie je bent. Zo ‘vindt’ de liefde je ‘uit’.

Maar als kunstenaars iets over de liefde zeggen, helpt dat je om – of ze willen of niet – God beter begrijpen. We komen voort uit een verzengende liefde. Als een nerd in zijn schuurtje heeft God ons in elkaar geknutseld. Als een barende moeder heeft hij ons schreeuwend eruit geperst.

Als we iets zijn, komt het uit liefde voort.

Wat niet uit liefde voortkomt, is leeg.

Zo, daarmee heb ik in twee zinnen Augustinus’ 1000-pagina’s lange Over de Drie-eenheid samengevat. Scheelt toch weer even lezen! God is overstromende liefde, zegt hij. Dat was de schepping. God kon zich niet meer beheersen en dronken van liefde verzon hij ons – dan was er nóg meer liefde!

Kwaad bestaat daarom ook niet los, gaat Augustinus verder. Het is eerder een soort gat. Het ‘eet’ van het omringende goeds dat God maakte, maar het is zelf niks. Dit geldt ook voor onze karakters. Alles wat echt en interessant aan ons is, is ooit bij een liefdevol gebaar of woord begonnen. De rest is leegte.

Telkens als we meer onszelf worden, heeft de liefde ons weer een beetje meer verzonnen.