Iedereen kent wel van die schema’s die het evangelie samenvatten. Je ziet een kloof, aan de overkant wacht God, maar wij mensen kunnen hem niet bereiken. Dan een kruis over de kloof en via deze ‘brug’ kunnen we wel bij God komen…

In de 12de eeuw hadden ze ook dit soort schema’s. Hierboven zie je er eentje, gemaakt door een briljante non, Herrad van Landsberg. Maar deze werkt heel anders dan die van tegenwoordig.

Onderaan zie je de Leviatan, een mythisch zeemonster, symbool voor alles wat kwaadaardig is: het heet ook wel Hades, het dodenrijk, de Dood. Wij mensen zijn als visjes die ervoor sidderen.

Maar God heeft een plan om ons te redden van dit kwaad. Links bovenaan zie je God met… inderdaad, een hengel! Daaraan hangt een zogeheten Boom van Jesse: de stamboom van David die leidt naar Jezus. Oftewel, God maakt gebruik van onze menselijke geschiedenis om zijn plan te verwezenlijken.

Die geschiedenis komt uit bij Jezus die in de bek van de Leviatan verdwijnt. Jezus gaat aan het kwaad ten onder, maar blijkt sterker en overwint het zo. Hij is als een soort aas, dat eerst ook lijkt te sterven als de roofvis toehapt, maar dan blijkt er een haak in te zitten – in de tekenen het kruis – waardoor de visser beet heeft en het kwaad uit de wereld weg kan trekken.

Dit is het evangelie volgens Herrad. Jezus kreeg alle bagger over zich heen die ons mensen treft. Hij werd net als ons verzwolgen door de ‘Leviatan’. Maar als eerste in de geschiedenis kon hij het aan! Hij werd niet verleid om zonde te doen, zijn lichaam bleek uiteindelijk niet stuk te kunnen.

Sindsdien weten we waar we naar moeten kijken, als we willen weten wat het mooiste is dat ooit bestaan heeft. We weten dat het toen gelukt is en daarom weten we dat het nog een keer kan gebeuren. Dat is nog eens goed nieuws.