Mijn eerste indruk is dat deze vrouw in de war is. Die lichte frons. Die grote ogen. Die mond iets open, alsof ze stilvalt. Wat later overweeg ik of ze misschien wel gezond is, maar net ergens vandaan komt waar ze iets vervelends heeft meegemaakt.

Maar die mond… zie ik in die rechterhoek (voor de kijker) niet een beginnetje van een glimlach? Is ze op weg zich te ontspannen? Ik merk dat mijn interpretatie van haar gevoelens verandert naarmate mijn blik zakt van haar voorhoofd tot haar kin…

Met de titel, Zuzana in London (2011-2012), kom je niet veel verder. De maker Hynek Martinec is haar vriend, leer ik met wat googelen. Ik ga meteen peinzen over zijn motieven om juist dit moment te kiezen. Hij zal tientallen foto’s hebben gemaakt, maar waarom juist deze? Heeft Zuzana inderdaad psychische problemen? Of was dit gewoon de meest interessante expressie op haar gezicht, iets tussen twee, drie uitdrukkingen in?

Maar wacht, ik zeg foto, en dat lijkt het ook. Vooral dat wazig geworden neuspuntje is typisch voor moderne portretfotografie. Toch is dit een minutieus nageschilderde foto.

Waarom zou je dat doen? Waarom zou je de moeite nemen een nauwkeurige foto millimeter voor millimeter na te schilderen? Je hebt de foto toch al? Die kun je toch prachtig uitprinten en ophangen en klaar?

Het enige verschil tussen een foto-afdruk en dit schilderij is de productietijd: een fractie van een seconde versus vele maanden. Dat geeft de titel trouwens wel aan. Dag in dag uit was Martinec details van het gezicht van zijn lief aan het schilderen.

Al die haartjes, een voor een.

Als er maar een enkel haartje van haar hoofd was gevallen, had Martinec het geweten.

Het is niet vergezocht daar iets goddelijks in te zien. Al die uren dat Martinec zich opsloot in zijn atelier en onzichtbaar voor haar was, was hij toch met haar bezig. En echt met háár, niet een geïdealiseerde versie van haar, maar de dubbelzinnige, verwarde haar die ze op die ene milliseconde was, ergens in het jaar 2011. Dat lijkt toch ergens op.