Vince Hannemann noemt zich de ‘koning van de troep’. Al op zijn zestiende begon hij te bouwen met alles wat hij vond. Twintig jaar bouwde hij aan zijn kathedraal van troep. Een paar jaar geleden moest hij opeens een bouwvergunning hebben. En die had hij niet. Dus moest hij alles afbreken. Troep voor troep.

En toen was er opeens wel een vergunning. Samen met een groep vrijwilligers bouwde hij alles weer op. Alsof een vuilnisbelt tot leven kwam. Moertjes, autobanden, fietsbellen, jerrycans, touwen, alles verzamelde zich uit de chaos en begon samen iets prachtigs te vormen.

Net als die dorre doodsbeenderen die Ezechiël zag verzamelen, waar langzamerhand het vlees weer aan de botten kwam, waar zich huid om spande en het licht in de ogen terugkeerde. Alsof Ezechiël de ‘rewind’ knop uitvond. Alles valt altijd uit elkaar, nu draaide het om.

Net als Christus’ lijf toen hij opstond uit de dood. Al die deeltjes die al uit elkaar aan het vallen waren en zich verspreidden over de grafruimte, kwamen terug en vormden een nieuw lijf.

Net ook als de kerk. Junk zijn we. Gebroken mensen. Nooit op onze plek. En dan, een keer per week, misschien vaker, verzamelen we ons uit alle hoeken en gaten en vormen we samen een soort lichaam. Een kathedraal van troep.

Het was winter, begin Tweede Wereldoorlog. De Franse componist Olivier Messiaen zat vast in Polen, één van de krijgsgevangenen in kamp 8a in Silesië. Door het lezen van de evangeliën en Openbaring kwam hij tot het besef dat Jezus terug zou keren. Hij zag al de lijdende mensen om hem heen en wist hoeveel dat voor hen kon betekenen.

Hij doorzocht het kamp en slaagde erin vier instrumenten te verzamelen: een cello die een snaar miste, een gehavende viool, een oude klarinet, en een piano waarvan enkele toetsen aan elkaar haakten. Voor deze vier kapotte instrumenten schreef hij een van de grootste muziekstukken van de twintigste eeuw: ‘Kwartet voor het einde van de tijd’.

Het werd uitgevoerd. De vijfduizend krijgsgevangen daar in dat bevroren Silesië waren in vervoering. Messiaen schreef er later over: ‘De kou was martelend, het kamp begraven onder de sneeuw, de vier muzikanten speelden op defecte instrumenten… maar nooit heb ik een publiek gehad dat zo vervoerd luisterde en zoveel ervan begreep.’

Juist omdat de instrumenten kapot waren, brachten ze hoop. Instrumenten zo kapot als het lichaam van Christus.