John Donne was een dichter die op latere leeftijd tot geloof kwam en priester werd. Een van zijn preken eindigde in wat een van de beroemdste uitspraken uit het christendom werd:

‘Geen mens is een eiland, helemaal van zichzelf. Iedereen hoort bij een continent, een deel van het geheel. Als de zee een stuk wegslaat, is er minder Europa. Net als bij een klif. Of bij een landgoed. Of een vriend. Elke dood van elk mens doet van mij af, want ik hoor bij de mensheid. Daarom, zeg niet dat je niet weet voor wie klokken luiden – ze luiden voor jou.’

Dit klinkt wat sombertjes. Je kunt het ook omdraaien. Dan gaat het niet over het einde, maar over het begin van leven:

‘Geen mens is een eiland, helemaal van zichzelf. Iedereen hoort bij een continent, een deel van het geheel. Als de zee land teruggeeft, is er meer Europa. Net zoals er een vulkaan verschijnt. Of je een landgoed krijgt. Of een vriend. Elke geboorte van elk mens maakt mij groter, want ik hoor bij de mensheid. Daarom, zeg niet dat je niet weet voor wie de vroedvrouw komt – zij komt voor jou.’

We staan in een lange keten. We koesteren, verzorgen, beschermen en geven door. Of dat nu met onze biologische kinderen is of onze geestelijke kinderen. Daarom dopen we ze of dragen we ze op, middenin de kerk, als geestelijke ouders eromheen en doen we hen onze beloftes. Want al die kinderen zijn nieuwe kansen, ook voor onszelf. Zij worden een onderdeel van ons en wij zullen hen in ons meedragen.

Deze week komt er een boek van me uit met deze strekking: ‘Wie dit kind ontvangt…’ heet het, naar die weergaloze uitspraak van Jezus, dat wie een kind welkom heet, hém welkom heet. Als je namelijk die kwetsbaarheid aankunt, ben je ook voorzichtig genoeg voor God. Jezus heeft het dus niet alleen over letterlijke ouders, maar iedereen die ‘de kleinen’ centraal durft te stellen.

Elke vroedvrouw belt bij ons aan. Elke vroedvrouw komt voor ons.