God staat op veilige afstand. Mozes is het meest dichtbij gekomen, maar God neemt nogal wat voorzorgsmaatregelen: hij moet diep in een grot wegkruipen, God zal bij de opening langs flitsen, maar alleen van achteren zichtbaar zijn en dan nog Mozes’ ogen afschermen… Naderhand lijkt Mozes radioactief. Hij straalt er van, letterlijk.

Net als met de zon. Iets dichterbij en we verbranden. Mozes was een soort ruimtereiziger, die eenzaam in een bepantserd ruimtevoertuig de zon iets kon naderen, maar terug op aarde nooit meer kon wennen.

God is niet dood. God houdt veilige afstand. We vergaan tot as als hij zou naderen.

Hij verduistert zich. Gelukkig maar. Als het lang donker is en je stapt naar buiten, dan draai je automatisch je hoofd weg, je knippert, tuurt door je wimpers. En als het jaren heeft geduurd, verbrandt je huid al binnen enkele minuten. Als je lichtallergie hebt, krijg je zelfs verschrikkelijke bulten. Dan smeek je om een zonsverduistering.

Als je een periode ‘in het duister’ of zelfs een soort ‘lichtallergie’ hebt opgelopen – als je je bewust van God hebt afgewend – dan zal God zich verduisteren. Godsverduistering is een teder gebaar. Je moet aan hem wennen. Je kunt nog niet tegen hem.

Uiteindelijk zal God neerdalen en tussen ons komen wonen. Er zal geen nacht meer zijn, staat er, alles zal baden in hem. Alsof de zon opzwelt en de aarde opslokt. Dat zullen we alleen doorstaan als we zelf ‘zon-achtig’ zijn geworden. Alleen vuur overleeft de zon. We nemen iets van Gods aard over en zullen daarom een ontmoeting met hem aankunnen.

Toen Jezus stierf, zongen de vogels. Er was vlak daarvoor een zonsverduistering geweest en dan zijn de vogels in de war. Ze denken dat het nacht is, vervolgens ochtend en gaan dan zingen. 11 augustus 1999 heb ik dat zelf gehoord, in het zuiden van België.

Jezus stierf toen het licht terugkwam.

De vogels begonnen hun lied.

De herten vertoonden zich schichtig.

De bloemen openden zich.

Zo zal het zijn straks. God kruipt achter zijn verduistering weg, en van diep weg komen de herinneringen terug. Hoe ging dat ook al weer, een ochtend… Wat deden we ook maar als God schijnt…