Kijk naar die voet. Zit daar niet een…? Is dit dan…?

Inderdaad, dit beeld heet ‘Jesus the Homeless’. Jezus de dakloze. Timothy Schmalz maakte het nog geen jaar geleden, maar bronzen afgietsels ervan kun je al op diverse plekken wereldwijd vinden. De reacties van de omgeving zijn telkens positief. De pers focust traditiegetrouw op de paar critici – tientallen berichten refereren grinnikend aan een vrouw die de politie zou hebben gebeld, omdat ze dacht dat er een echte zwerver in haar nette buurt lag – maar het raakt veel mensen, ook seculieren.

We vinden het fascinerend als onze helden vallen. Brad Pitt gaat vreemd! Michael Jackson aangeklaagd! Clinton doet iets mafs met een sigaar! Want ja, we willen dan graag tegen anderen opkijken en hen volgen, dat levert ook weer onrust op omdat we nooit aan alle idealen kunnen voldoen. En dan is het heel geruststellend als onze helden ook ‘maar gewone mensen’ blijken.

Met Jezus is het nog een slag fascinerender. Hier is het niet de roddelpers die zijn val noteert en aandikt, maar zijn fanclub, of meer nog, hijzelf.

Alsof het Witte Huis een foto publiceert van Obama in zijn onderbroek. Of nee, als Obama zelf zo’n foto de wereld instuurt. Dat is Kerst.

We willen opvallen, we willen winnen – dat zien wij onze helden doen en we denken zelf meer kans te maken als wij ons met hen associëren. ‘Ik ben van Paulus’, ‘Ik ben van Apollos’ – ook in kerken gebeurt het. Ik ben van John Piper! Ik van Willem Ouweneel! Nee, ik ben de beste, ik ben van Jezus! En als onze helden vervolgens vallen – en dat doen ze allemaal vroeg of laat – dan past dat ook in het oude schema: als wij niet tot hun hoogte kunnen komen, dan halen wij ze wel naar onze hoogte…

En dan iets nieuws: God die zelf naar onze hoogte afdaalt. Dan hebben we het blijkbaar over iemand met andere intenties. En als wij zo’n Jezus in onze kerken durven op te hangen, in een allerbeschamendste positie, dan hebben wij daar iets van geleerd. Er is blijkbaar iets belangrijker dan zelfbehoud.