Veel Duitsers vluchtten in de laatste maanden van de oorlog naar Dresden. Die stad was nog nauwelijks gebombeerd. De geallieerden respecteerden het unieke historische centrum, zo ging het gerucht. Begin 1945 was de stad overladen met vluchtelingen.

Inmiddels bereidde de Engelse luchtmaarschalk Arthur Harris een verschrikkelijke tactiek voor. Hij wilde een vuurstorm creëren: een groot aantal kleine brandhaarden in de binnenstad veroorzaken, die gezamenlijk hete lucht omhoog stuwen. Dat zuigt lucht van opzij aan en er ontstaat een grote wind. Daardoor wakkert het vuur aan en komt er nog meer wind, enzovoorts…

Tijdens de nacht van 13 februari wierpen 1500 vliegtuigen een paar duizend ton aan brandbommen af. Tienduizenden vluchtelingen stikten en verbrandden.

‘Het is erger dan de zwartste nachtmerrie…’ vertelde een overlevende, ‘Volwassenen die gecremeerd waren en ineengekrompen tot het formaat van een klein kind… Stukken arm en been… Iedereen die maar riep om hun kinderen en familie… En overal vuur, overal vuur, en telkens die hete wind van de vuurstorm, die de mensen terug in hun brandende huizen wierp, die ze juist probeerden te ontvluchtten.’

Bovenop het gemeentehuis van Dresden keken zestien deugden neer op de stad: geloof, hoop, liefde, moed, barmhartigheid, enzovoorts. Mooie, zachte woorden.

Hierboven zie je een zwart-witfoto van vlak na het bombardement. Op de voorgrond staat Goedheid. Rechts ervan stond Wijsheid, maar die brak af en tuimelde omlaag. Alle Wijsheid verkruimelde deze nacht.

Ook Goedheid is beschadigd. De linkerhand is er half af. Maar Goedheid bleef staan. Zag hoe tienduizenden vluchtelingen stikten. En bleef bewegingloos daar in de hoogte staan.

Er doet een gerucht de ronde, dat Goedheid toen zijn sokkel afstapte, afdaalde en het vuur inliep. Er zijn Dresdenaren die zich herinneren dat er in deze hel een hand was die hen vasthield. Dat onbekenden hen hielpen ten koste van hun eigen leven. Dat, terwijl alles dood ging, ze hoop hadden.

Het was maar kort. Daarna is Goedheid weer naar de hemel gevaren. Nu alweer 68 jaar kijkt hij zwijgend uit over de stad (zie de kleurenfoto). Zijn linkerhand is genezen. Aan zijn rechterhand staat de Wijsheid, in ere hersteld. Het centrum is herbouwd. Het leven is teruggekeerd.

Goedheid, daar hoog in de lucht, hoort alle geluiden uit de stad. Alle gebeden in de huizen onder hem. Alle vloeken en alle tranen. En hij wacht. Hij wacht. Hij wacht. Straks mag hij weer zijn sokkel af.