Vanaf vandaag ga ik het hele jaar met een sabbatical. Dat is in mijn geval een duur woord voor: maximaal één dag in de week werken (je zult me online alleen op de donderdag vinden) en de rest voor onze zoon zorgen en een roman schrijven.

Is dit een goed idee? Och, veel mensen storten in een diep gat als ze met pensioen gaan. Ik herinner me een verhaal over een Zwitsers dorpje waar iedereen in dezelfde fabriek werkte, tot die failliet ging. Al snel waren de straten rommeliger en viezer dan ze ooit geweest waren, terwijl de bewoners veel meer tijd hadden. Toen onderzoekers daarop doken, merkten ze dat men alles trager was gaan doen en weinig meer combineerde: iets als de vuilniszak buiten zetten was niet meer iets dat je tussendoor deed, maar werd een aparte taak waar bij wijze van spreken nog een ondernemingsplan voor werd geschreven. Het effect was dat iedereen zich drukker en vermoeider voelde dan ooit en het dorp begon te verwaarlozen.

Ik kies nu dus bewust voor een jaartje werkloosheid. Ik wil meer tijd hebben om te kunnen lezen, verhalen schrijven, klussen in huis, zorgen voor ons zoontje, en aandacht te besteden aan de mensen in onze omgeving. Het lijkt me een prima ruil om een jaartje wat goedkoper te leven en in te teren op wat spaargeld: nog even blijven rondrijden in ons twintigste-eeuwse autootje, dichtbij op vakantie, geen nieuwe meubels kopen, dat soort dingen.

Nou, dat dus. Weet je dat ook weer. Doei!