Een ‘beeldroman’. Zo noemen de auteurs Het lied van de vlinder, dat je met evenveel recht een ‘beeldgedicht’ kunt noemen. De bejaarde entomoloog (vlinderkundige) Jan gaat op zoek naar zijn Poolse geliefde Selma. Pas op bladzijde 86 krijgen we haar grafzerk te zien en begrijpen we definitief dat zij is overleden. De weduwnaar vertelt dat hij 312 herinneringen aan haar heeft, tot hij op een dag een melodie hoort stromen uit een ventilatierooster. Die hoorde bij het geheime liedje dat ze deelden. Jan besluit de herkomst van het liedje op te sporen, wat hem naar Polen voert.
Maar Het lied van de vlinder wordt allerminst lineair verteld, en het is ook niet op een voor de hand liggende manier getekend. Heina Dokter heeft foto’s als basis genomen en die met (kleur)potlood bewerkt, waardoor de beelden tegelijk een dromerig én documentair karakter hebben. Gecombineerd met de poëtische teksten van Reinier Sonneveld levert dat een boek op waar de lezer als een vlinder doorheen moet fladderen om de samenhang te vinden.
(Joost Pollmann, 6 september 2019, De Volkskrant)
