Mijn eerste stukje in een echte krant (dus niet de schoolkrant) schreef ik op mijn 17de. Na een uur zoeken vond ik het zojuist terug in de uiterste krochten van mijn computer. Het was geschreven in WordPerfect 5.1 (digitaal gezien een soort Oud-Hebreeuws) en het duurde nog even voor ik een tekstverwerker vond die dat …
Mijn vrouw en ik verbleven onlangs een maand in een van de gevaarlijkste steden ter wereld. Ik heb het over Cáli in Colombia. Althans, er zijn van die lijstjes op internet, en daar prijkt deze stad op nummer 11. Dat zijn geen wetenswaardigheden die je je moeder vertelt voordat je vertrekt. We zijn meer levend …
Een kale vijftiger, met een dun lichaam en een kogelronde buik. Als we hem buiten zagen, droeg hij altijd een krat bij zich. Helemaal vol of helemaal leeg. Op een dag kwam hij niet naar buiten. Ook de volgende dag niet. En de dag erna nog steeds niet. Toen hij werd gevonden, bleek er geen …
(Eerder verschenen in De Nieuwe Koers) De mensen, vooral blanke dertigers, druppelen binnen in het buurtcentrum. Veel hebben een baby of peuter bij zich. Ze gaan opvallend hip gekleed, met maffe kapsels. De meeste mannen hebben een baard. Iemand heeft een grote thermoskan bij zich en schenkt koffie in. Een ander deelt zelfgebakken koeken uit. Als …
Als iemand mij een zinnetje aanbiedt, waarom neem ik dat dan zelden aan? ‘Poe wat een dag…’ Ik glimlach en kijk weg. ‘De lente is begonnen!’ Ik knik. Waarom doe ik dat? Ik denk omdat elke ontmoeting een risico in zich draagt. Die uitwisseling van beleefdheden kan uit de hand lopen. Iemand kan dronken blijken. …
Sinds de vorige promotie-foto’s ben ik 6 kilo zwaarder, 1/2 van mijn haren lichter, 1/4 baard rijker, 2 brillen verder, en 7 jaar later. Dus. Een nieuwe foto was best nuttig. Bekijk de andere hier.
Ik was verdwaald. Het was 40 graden. Ik had te weinig drinken bij me, mijn kaart was verouderd, ik was alleen. Langzamerhand kreeg de angst me in de greep. Ik paniek ging ik rennen, van hot naar her, zonder enig plan, waardoor ik alleen maar meer vocht verloor. En toen opeens zag ik platgetreden …
Mensen vragen soms aan me of ik ‘de weerman’ ben. Wat? Wéérman? Heb ik zojuist ‘uut moarn’ gezegd? Zit mijn haar alsof ik door de bliksem getroffen ben? Loop ik met mijn handjes te wapperen? Het duurde lang voordat ik begreep dat het mijn voornaam is. En ja, een Reinier en dan ook nog christelijk, …
Dit vind ik ontroerend. Ik weet niet zo goed waarom. Misschien gewoon omdat de natuur weer eens zo eigenwijs blijkt.
Ik had net een heleboel hele christelijke dingen zitten typen, toen ik uit ons raam keek en een oude junk in een rolstoel langs zag schuifelen. Tergend langzaam. Hij gebruikte zijn handen niet, duwde zich met één been voort, achterstevoren. Picture that. Achteruit met één been. En inclusief vlashaar, grauwe huid en expressieloos gezicht. Ik …