Ga je uittreden of niet?

Wat weerhoudt je om te breken met een ongezonde geloofsgemeenschap of relatie? Wat pleit ervoor? Hieronder een lijst overwegingen van mensen die er zelf mee worstelen. Je kunt die zelf aanvullen met extra contra’s en pro’s. Eerder had ik het over de techniek van het Vertraagd Beslissen: bestudeer deze lijst met je eigen overwegingen zorgvuldig, praat er wellicht over met liefdevolle buitenstaanders, slaap er een of twee nachtjes over en neem dan een voorlopige beslissing. Neem zelf je beslissing. Ik of iemand anders kan die niet voor jou nemen.

Wat weerhoudt je?

Wat moedigt je aan?

Ik verlies dierbare contacten als ik uit deze groep stap.

Ik kan nieuwe contacten opdoen en proberen oude contacten aan te halen.

Anderen hebben er verdriet om of last van als ik vertrek.

Het kan ze ook aanmoedigen zelf stappen te zetten, anderen zijn juist blij als ik vertrek en ik heb al zo veel rekening gehouden met iedereen.

Ik word bedreigd of gestalkt, met mailtjes, appjes of zelfs fysiek.

Ik moet juist weg voor het nog verder gaat. En ik overweeg serieus hulpverlening en politie in te schakelen, want dit kan echt niet.

Ik heb nu al zo veel gegeven aan deze groep, het zou verraad zijn aan mijzelf om te vertrekken.

Het is ook verraad aan mijzelf om niet te vertrekken, en het is misschien ook beter voor de groep.

Ik ben hier nodig, de mensen hier kunnen niet zonder mij.

Ik kan ook veel betekenen buiten deze groep en mijn vertrek kan deze mensen ook helpen en aanmoedigen zelf stappen te nemen.

Het voelt als verraad aan de anderen, ik laat ze stikken.

Als ik vertrek is dat eerlijker naar iedereen toe, ook naar mijzelf en dus juist geen verraad.

De leider wordt vreselijk boos.

Wat een slechte leider als hij hier niet tegen kan.

Ik heb dit toch zelf gedaan, ik was er zelf bij, het is mijn eigen schuld.

Niet alles is mijn schuld, hoe het nu gaat wilde ik echt niet. 

Ze hebben hier zoveel voor mij gedaan.

Ze hebben hier ook veel van mij afgepakt en hun positieve betekenis is wel grotendeels klaar nu.

Buiten heb ik geen betekenis en geen leven.

Ik kan een leven opbouwen en oude contacten herstellen. Er zijn hulpverleners gespecialiseerd in dit soort trajecten.

Het is mijn eigen schuld, ik ben hier vrijwillig bij betrokken.

Het is nooit te laat om te leren en ik hoef mij zelf nergens om te straffen en het zo alleen maar erger te maken.

Dit is niet het goede moment.

Er is nooit een perfect moment om uit een ongezonde groep te stappen.

Het gaat net iets beter.

Maar zo gaat het altijd, in golven, straks gaat het weer slechter.

God straft mij als ik uittreed.

Als het een grote God is, is hij overal en is hij overal bij me.

Ik schaam mij zo erg, ik ben toch volwassen.

Bij een giftige groep horen zegt weinig over mijn karakter, iedereen kan erbij belanden.

Niemand houdt echt van me, niemand ziet me staan, ik maak geen kans buiten.

De ervaring leert dat uittreders een mooi leven kunnen opbouwen, dat in elk geval veel beter is dan bij de groep. Ik ga hun verhalen eens lezen.

Maar hier praat je toch niet over, dat doe je toch gewoon niet…

Natuurlijk kan ik hier gewoon over praten, waarom niet eigenlijk, als het me helpt…